درختان و درختچه های مناسب جنگلداری تلفیقی

به شواهد تاریخ از زمان های بسیار دور کاشت توام درخت و کشاورزی آغاز شده و مثلا در اروپا تا قرون وسطی تداوم داشته است. به این مفهوم که با قطع درختان جنگلی و باز کردن توده های جنگلی اقدام به کاشت محصولات کشاورزی در فضای بین درختان می نمودند،و به این ترتیب حد اکثر بهره برداری از عرصه جنگل را کسب می کردند. البته این روش ها به تخریب جنگل ها می انجامید. این روش ها در عصر حاضر نیز در اغلب کشور ها به ویژه کشور های جهان سوم کماکان ادامه دارد. ولی بعد ها در اروپا این روش ها منسوخ گردید. اما در برخی از کشور های اروپایی از جمله فنلاند تا اواخر قرن بیستم و در کشور آلمان تا اواخر سال 1920 میلادی این شیوه ها به کار گرفته می شده است. این شیوه ها در آمریکای لاتین، با همین روش ها به کار گرفته می شده است. در این منطقه در فواصل بین درختان جنگلی از انواع درختان میوه و گیاهان کشاورزی جهت تولید محصولات غذایی استفاده بعمل می آمده است. که می توان کشت همراه گونه های ذرت، قهوه، کاکایو، موز، پرتقال، نارگیل و انبه را نام برد. اغلب، گونه های یاد شده را به طور همزمان و در واحد سطح بسته به سرشت گونه ها ( نیاز نوری ) می کاشته اند. این حالت ساختار یک توده چند آشکوبه را تجلی می ساخته است. به عنوان مثال، انبه و نارگیل آشکوب برین، موز و پرتقال آشکوب دوم و به همین ترتیب قهوه و کاکائو آشکوب سوم و محصولات یکساله، کوتاه و بلند در آشکوب چهارم و در نهایتا در آشکوب پنجم از گونه هایی مانند کدو استفاده می گردیده است. در آسیا بویژه در کشور فیلیپین تجربیاتی در این زمینه وجود دارد. در این منطقه به هنگام توسعه اراضی کشاورزی و پیشروی در جنگل تعدادی درخت را در فواصل زیاد باقی می گذاردند تا در فصول کار و گرما از سایه آن ها استفاده شود. و در فاصله بین درختان اقدام به کشت برنج می کردند.کتاب حاضر به معرفی گیاهان مناسب جنگلداری تلفیقی می پردازد